هفت صد سال است که اینجا نبوده ام

اما هیچ چیز تغییر نکرده.

هنوز بخشایش از هره ی پروردگار ،

از همان اوج  دست نایافتنی

                                    می بارد!

هنوز سمفونی یکنواخت ستاره و آب

هنوز طاق سیاه آسمان!

و باد....هنوز همانطور می رسد و می پراکد.

حتی مادر هم هنوز همان ترانه های همیشه را زمزمه می کند.

خانه ی آسیایی ام چون صداست و

من هنوز می توانم سکوت کنم.

به هر روی، من تغییر خواهم کرد، گرچه

هنوز پرچین همان است و شکوفه همان....

آنا اخماتوا