من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جزسخن شمع و شکرهیچ مگو
سخن رنج مگو ؛ جز سخن گنج مگو
ور از این بی خبری رنج مبر هیچ مگو
دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت:
آمدم ؛ نعره مزن ؛ جامه مدر ؛ هیچ مگو
گفتم:«ای عشق من ازچیز دگر می ترسم»
گفت « آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو»
من به گوش تو سخن های نهان خواهم گفت
سر بجنبان که بلی؛ جزکه به سر هیچ مگو
قمریِ جان صفتی در ره دل پیدا شد
در ره دل چه لطیف است سفر ؛ هیچ مگو
گفتم:«ای دل چه مه است این؟»دل اشارت می کرد
که «نه اندازه ی توست این، بگذر٬هیچ مگو»
گفتم:«این روی فرشته است عجب یا بشر است؟»
گفت «این غیرفرشته است و بشرهیچ مگو»
گفتم :«این چیست ؟ بگو ٬ زیر و زبر خواهم شد»
گفت: « می باش چنین زیر وزبر ٬ هیچ مگو
ای نشسته تو در این خانه ی پر نقش و خیال
خیز از این خانه برو ٬ رخت ببر ٬ هیچ مگو
گفتم :«ای دل پدری کن نه که این وصف خداست؟»
« گفت:«این هست٬ ولی جان پدر هیچ مگو»